Tentoonstelling Hip “Pijnacker toen en nu” (2017)
Sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw veranderde het aanzien van Pijnacker sterk. Van een kassendorp werd het een dorp van huizen. Er kwamen nieuwe wijken en straten bij en bestaande straten veranderden van karakter. Wie kent nog de telefooncel op het Raadhuisplein? Nu staat daar de Diamant. Wie weet nog wat een postkantoor is?
In 1969 schreef Cronicus, alias Piet Pijnacker oftewel Piet Haket, in de Telstar dat in het oude postkantoor op de hoek Emmapark-Emmastraat misschien wel een nachtclub zou komen. Na de fusie met Nootdorp in 2002 veranderde het Pijnackerse gemeentewapen. Het blauw en geel en de kroon bleven, maar twee slangen kwamen erbij. De tegel met het oorspronkelijke gemeentewapen die afkomstig is uit de gevel van het oude gemeentehuis op de hoek Noordweg-Oostlaan hangt nu bij een particulier.
In de dorpskern is veel veranderd, maar in de buitengebieden valt het nog wel mee. Er staan in de Oude Leede weliswaar nieuwe huizen, maar er zijn er ook die al heel oud zijn. Kassen zijn nagenoeg allemaal verdwenen. In Delfgauw vervingen appartementen de behangfabriek van Sanders en het garagebedrijf van Harteveld. Op de Delftsestraatweg kon je als kind vroeger gewoon spelen, nu is het daar een racebaan. Tja, tijden veranderen. Het leven speelde zich vooral buiten af. Koeien melken, de tuinbouw op de ‘koude grond’ en afzet van producten aan de deur. Dat veranderde door de jaren heen. Koeien leven nu in een ‘koeientuin’ op Hoeve Biesland, in vaak hoge kassen worden niet alleen groenten, maar ook siergewassen gekweekt, en in supermarkten is tegenwoordig de hele wereld te koop.
Ook het vervoer veranderde. Voeren de tuinders eerst met schuiten naar de veiling, later kwam de vrachtauto. De omnibus werd een lijnbus en de Randstadrail die aansluit op de metro van Rotterdam verving de trein. Daarmee verdween het stationsgebouw – nog altijd een pijnlijk verhaal – en kwam er een ongezellig station van staal, glas en beton voor terug. Voordeel is wel dat er nu geen spoorbomen en dus ook geen (lange) wachttijden meer zijn voor het wegverkeer.
De wielerronde – ook een rondje door het dorp – reed vroeger door de Emmastraat, Stationssstraat, Julianalaan en Hoflandstraat. In 1958 belden de wielrenners dan aan bij mensen langs het parcours met de vraag of zij zich aan huis konden omkleden en wassen. Vaak waren ze met een emmer koud water en een bezoek aan een “plonstoilet”al tevreden.
Brandweer, politie, kerken, scholen, de infrastructuur, het veranderde allemaal. Het dempen van de Laanvaart in 1970 – volgens sommigen nog altijd een vergissing – zorgde uiteindelijk voor veel asfalt en rotondes in het dorp.
Alleen de Zuiderstraat, vroeger de meest zuidelijke straat van het dorp, is nog vrijwel intact. Het is net het beroemde Asterixdorpje dat moedig weerstand weet te bieden. Niet tegen de Romeinen, maar tegen de oprukkende moderne tijd.
De doorlopende stroom dia’s met oude en moderne Pijnackerse plaatjes zorgde gelukkig voor een warme douche met voor menigeen treffende herinneringen.
