Het voormalige veilingterrein

Het voormalige veilingterrein

Na de aanleg van de Hofpleinspoorlijn in 1908 besloot een aantal groentekwekers ook in Pijnacker een eigen groenteveiling te stichten. Zo werd aan de Parallelweg (waar nu de Station fietsenstalling is) een veiling gesticht. In 1928 werd deze wegens ruimtegebrek verplaatst naar een terrein achter de Stationsstraat. De veiling maakte hier een enorme groei door. De omzet nam toe van 366.000 gulden in het eerste jaar tot 66,8 miljoen gulden in het laatste volle jaar 1981. In 1982 fuseerde de veiling Pijnacker met die in Berkel en in Bleiswijk. Zowel de veiling in Pijnacker als in Berkel werden gesloten.

In 1984 kocht de gemeente het vrijgekomen terrein tussen de spoorbaan en de Emmastraat van in totaal ca. 6 ha. Besloten werd om dit te bestemmen voor woningbouw. Ook het aan de zuidkant grenzende stukje bedrijventerrein werd aangekocht en voor woningbouw bestemd.

In de gemeenteraadsvergadering van 25 oktober 1984 werd besloten om de straten in het gedeelte dat grenst aan de Stationsstraat namen te geven die herinnerden aan het veilinggebeuren en het resterende gedeelte aan leden van het Oranjehuis. Op het Veilingterrein werden daarom straten vernoemd naar de vier vrouwen van Willem van Oranje. Louise de Coligny, Anna van Saksen, Charlotte de Bourbon en Anna van Buren. In december 1987 werd de eerste paal geslagen voor de bouw van de woningen in de Keurmeesterstraat.

Keurmeesterstaat.

Voor de export van de groenten moesten deze aan bepaalde kwaliteitseisen voldoen. Het centraal Bureau tuinbouwveiling bewaakte deze kwaliteit en had daarvoor keurmeesters aangesteld. Deze beëdigde keurmeesters keurden per teler de aangevoerde producten op die eisen. Al naargelang de kwaliteit van het product werden deze in ‘klassen’ ingedeeld.  Als herinnering aan deze, voor de tuinbouw belangrijke personen werd een straat genoemd.

Mandenmeesterstraat

Bij het begin van de groenteveiling had iedere teler zijn eigen meermalig fust , bestaande uit manden en kisten. Op last van de veiling waren deze manden en kisten gemerkt met een witte P, gevolgd door een per teler toegekend eigen volgnummer De koopman ontving de gekocht producten in de manden en kisten en betaalde daar ‘statiegeld’ voor. Na gebruik leverde de koopman het fust weer in bij de veiling die ze vervolgens weer aan de teler, met verrekening van statiegeld teruggaf. Diegene die op de veiling dit regelde werd ‘mandenmeester’ genoemd. Als herinnering werd een straat naar hem genoemd. Deze functie heeft overigens niet lang bestaan , want de eigen manden waren een voortdurende bron van onenigheid, omdat de maat niet altijd hetzelfde was en veel fust niet bij de eigenaars terug kwam. Al snel stapte men over op standaard fust dat door de veiling werd aangeschaft en aan de telers werd uitgeleend.

Veilingstraat

Natuurlijk genoemd naar de Pijnackerse groenteveiling.

Anna van Burenstraat Rbsl. 25 oktober 1984.

Anna van Buren (geboren van Egmont) (1533-1558) was gravin van Buren, de eerste echtgenote van Willem van Oranje. Willem trouwde de schatrijke erfdochter te Buren op 8 juli 1551. Uit het huwelijk zijn drie kinderen geboren: de jong overleden Maria, Philips Willem en nog een Maria. Anna stierf op slechts 25-jarige leeftijd en ligt begraven in de Grote of Lieve Vrouwe Kerk in Breda.

Anna van Saksenstraat Rbsl. 25 oktober 1984.

Anna was de dochter van hertog Maurits van Saksen en Agnes van Hessen. Al jong verloor Anna haar ouders en Anna ging wonen bij haar oom August in Dresden. In 1558 dong Willem van Oranje naar haar hand. Deze was vooral geïnteresseerd in de rijkdommen van Anna en de steun die hij zou verwerven van Saksen, Hessen en de Palts. Er bestond binnen Anna’s familie weerstand tegen het aanzoek van Willem van Oranje. Er was sprake van standsverschil, Anna zou betere partijen kunnen krijgen. Op de tweede plaats was het ontbreken van financiële middelen bij de Oranjes zorgwekkend. Uiteindelijk zou Willems betrokkenheid bij de strijd van de protestanten de doorslag geven en de weg openen voor zijn tweede huwelijk. Na de bepaling van de bruidsschat op 100.000 daalders werd op 24 augustus 1561 in Leipzig het huwelijk gesloten en een week later vertrok het paar naar de Nederlanden. Tijdens het huwelijk werden zes kinderen geboren. Het huwelijk tussen Anna van Saksen en Willem van Oranje was slecht en op 14 december 1571 werd Anna gedwongen in te stemmen met een scheiding. Anna werd vervolgens krankzinnig verklaard. Haar kinderen werden haar afgenomen en de resterende tijd van haar leven bracht ze door in een dichtgemetselde kamer in het paleis van de Saksische keurvorst in Dresden. Ze stierf daar aan uitputting. Ze ligt in Meißen begraven.

Charlotte de Bourbon Rbsl. 25 oktober 1984

Charlotte de Bourbon(1546-1582) was de derde echtgenote van Willem van Oranje. Zij ging in 1559 onder druk van haar ouders in het klooster Abbaye Notre-Dame-de-Jouarre. Zij liet merken dat zij geen non wilde worden, en dus ook geen abdis. Niettemin werd zij in 1565 geïnstalleerd als abdis. Het huwelijk van Willem van Oranje met Charlotte de Bourbon op 12 juni 1575 stuitte bij velen op onbegrip. Niet alleen zat Willem diep in de schulden, maar ook was Charlotte als afvallige non onterfd door haar vader en kreeg zij geen bruidsschat mee. De familie van Anna van Saksen wees erop, dat er in 1571 weliswaar een scheiding van tafel en bed tot stand was gekomen, maar dat er van formele echtscheiding geen sprake was. Dit derde huwelijk van Willem was dan ook geen huwelijk uit berekening, zoals gewoonlijk in die dagen, maar uit wederzijdse liefde en genegenheid. Hun briefwisseling laat dit zien. Charlotte steunde Willem krachtig in zijn Nederlandse onafhankelijkheidsstrijd. Zij liet zich, als Willem op pad was, door brieven op de hoogte houden en fungeerde als verbindingspersoon tussen Willem en het leger. In de zeven jaren van hun huwelijk baarde zij hem niet minder dan zes kinderen, die allen volwassen geworden zijn. Na de eerste mislukte aanslag op Willems leven op 18 maart 1582 verzorgde Charlotte haar man intensief, waardoor zij erg verzwakt raakte. Ze overleed op 5 mei van datzelfde jaar aan een longontsteking. Charlotte de Bourbon is begraven in de Grote of Onze-Lieve-Vrouwe Kathedraal in Antwerpen, in een graf dat tegenwoordig niet terug te vinden is.

Louise de Colignystraat Rbsl. 25 oktober 1984

Louise de Coligny (Châtillon-sur-Loing, 1555-1620 was de vierde echtgenote van Willem van Oranje. Zij overleed op 13 november 1620 en werd op 24 mei 1621 bijgezet in de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk te Delft.

Op 26 mei 1572 was zij op 17-jarige leeftijd getrouwd met Charles de Téligny, een protestantse diplomaat. Nadat zowel Charles als haar vader tijdens de Bartholomeusnacht (24 augustus 1572) voor haar ogen was vermoord, vluchtte zij naar Zwitserland.

Op 12 april 1583 trouwde zij met prins Willem I in Antwerpen. Dit was het enige jaar sinds 1572 dat zij niet in rouwkleding was gekleed. Het huwelijk van Willem en Louise was politiek beladen, haar Franse afkomst maakte Louise niet erg populair in de Nederlanden. Hun zoon Frederik Hendrik werd geboren op 29 januari 1584. Op 10 juli van datzelfde jaar overleed Willem van Oranje als gevolg van de aanslag van Balthasar Gerards en was Louise voor de tweede maal weduwe geworden. Zij speelde als weduwe van Willem de Zwijger nog een zekere publieke rol; bij het beleg van Geertruidenberg (1593) ging zij, net als andere dames, een kijkje nemen. Nadat ze in 1619 tevergeefs bij haar stiefzoon prins Maurits had getracht de executie van Johan van Oldenbarnevelt te voorkomen, vertrok ze echter naar Frankrijk, waar ze tot haar dood in 1620 verbleef bij de Franse koningin Maria de Medici.